Εφημερίδα Ακρόπολις 29/4/1909

Αι Σφαγαί των Αρμενίων

Κατά τον Μεσαίωνα όταν είνον λιγάκι φούρκα εξέσπαζαν στους Εβραίους. Εις την Ανατολήν μόλις γίνη τίποτε, σφάζουν τους Αρμένιους. Τόσον μάλιστα ώστε απορεί κανείς πώς υπάρχουν ακόμη.

Δεν γνωρίζει εις τον τόπον αυτόν, ούτε και εις τον τόπον μας τι θα βγη από αυτήν την δουλειά. Είνε όμως αφ’ ετέρου βέβαιον ένα πράγμα, ότι βγή δεν βγή τίποτε, σφάζονται οι Αρμένιοι. Αυτό το πιάτο είνε πάντα μέσα στο μενού.

- Α! Δεν είνε τίποτε, λέγουν. Είναι οι Αρμένιοι τους οποίους σφάζουν.

Είνε άνθρωποι καμωμένοι δι’ αυτό το πράγμα. Δεν παραπονούνται. Μοίαζουν τους γαϊδάρους οι οποίοι ήλθαν στον κόσμον δια να τρώνε ξύλο. Ήκουσα ένα νοικοκοιράκο να λέγη. «Να πάλιν! Σφάζουν τους Αρμενίους. Ωχ αδελφέ! Όλο τα ίδια!»

Το αληθές είναι ότι οι δυστυχείς αυτοί έπρεπε να αφίνουν να σφάζονται και να περνούν εις άλλας υπάρξεις. Τι διαβολοϊδέα έχουν να κάμουν πάντοτε το ίδιο.

Όταν οι Νεότουρκοι ήλθον εις την αρχήν είπον εις τας επαρχίας:
«Καλά πάει η δουλειά. Θα σφάξωμεν Αρμενίους!»

Όταν οι Παλαιότουρκοι τους έδιωξαν και ήλθον αυτοί, εις τα πράγματα ανέκραξαν. «Να ευκαιρία, να σκοτώσωμεν τους Αρμενίους!»
Δι’ όλα τα άλλα μας μοιάζουν σαν να ήσαν αδελφοί.

Το κόμμα των νικητών εξολοθρεύει τους νικημένους συμφώνως προς τους νόμους είναι καλά παιδιά και όλα. Αλύσσοδένουν τον τύπον εν ονόματι της ελευθερίας. Σχηματίζουν Υπουργεία τα οποία επευφημούν, έτοιμοι να τα ρίψουν στα σίδερα. Δηλαδή τα ίκο σαν τα δικά μας.

Ανρύ Μαρέ